Na een uur in het zeewater zijn mijn handen gerimpeld, vervormd alsof het niet mijn handen meer zijn. Je zou denken een fysiologische reactie, het gevolg van vochtopname in de huid. Maar niets is minder waar - het is overlevingsinstinct. Het brein is zo geëvolueerd dat het onze handen en voeten laat rimpelen omdat het weet dat we in het water kwetsbaar zijn. Natte handen zijn glibberig en natte voeten kunnen uitglijden. Als op autobanden produceren we profiel in de huid om meer grip te hebben. Het brein helpt ons het water te overleven. Maar dan moeten ze opnieuw het gevaar bezweren - als teken van hulpeloze overgave wellicht, of als stopteken tegen onmenselijkheid. Ze tonen de politieke dimensie van de zee, niet als manifest maar stil als de zee zelf.